Rozdział 5.

Obudziły mnie promienie słoneczne wpadające prosto na moją twarz. Podniosłam się a zegar wskazywał godzinę 10:43. Podeszłam zaspana do szafy i o mało co w nią nie walnęłam. Wyciągnęłam z niej ubrania <klik>. Poszłam do łazienki, przebrałam się, zrobiłam lekki makijaż a włosy związałam w luźnego koka. Zeszłam na dół, babcia jak zwykle w kuchni.
-Cześć babciu. -powiedziałam.
-Cześć Patrycja, cześć. -odpowiedziała babcia.
-Pomóc może w czymś.? -zapytałam.
-Jak byś mogła.
-Z chęcią. -uśmiechnęłam się.
-Śniadanie mam już zrobione, więc teraz tylko możesz pomóc mi przy przygotowaniu obiadu. -
-Dobrze.
Zaczęłam robić, a gdy skończyłam zjadłam śniadanie. Wróciłam do siebie do pokoju. Uruchomiłam laptopa, oczywiście zalogowałam się na tt i fb, i włączyłam sobie gwiazdunie.pl lubię poczytać te ploty co piszą. Chociaż nieraz naprawdę przesadzają.
Najpierw przejrzałam fb potem tt, no a na koniec zostało mi właśnie gwiazdunie. Jednak tylko co zauważyłam, a raczej teraz dopiero zwróciłam uwagę to było to zdjęcie.. jego zdjęcie. Kogo.? Nialla. Tam pisało, może kawałek zacytuję: "Niall Horan, nasza gwiazda z One Direction.." GWIAZDA.! Jaka ja jestem głupia.! Że ja tego nie zauważyłam.! Szybko wpisałam w youtube ich nazwę, wyświetliło mi się dużo piosenek. Weszłam w pierwszą lepszą. No i tak...zobaczyłam każdego, czyli Nialla, Harrego, Louisa, Liama i Zayna. Są gwiazdami. Nie żebym była zła na Nialla, o to że mi nie powiedział czy coś, jednak dziwnie się czułam. Nigdy nie rozmawiałam, a nawet nie widziałam żadnej gwiazdy. Moje myślenie przerwała piosenka, która właśnie rozeszła się po pokoju. Oczywiście dzwonił Niall, no bo kto inny.?
-Witam. -przywitał się.
-Cześć. Wyjdziemy dzisiaj.?
-Nie mogę. Dzisiaj mamy jakąś sprawę do załatwienia. Ale wieczorem może już będę wolny.
-Dobrze.
-No to do zobaczenia.?
-Do zobaczenia. -powiedziałam i się rozłączyłam.
Wyłączyłam laptopa i nudziłam się. Usiadłam się na łóżko i wzięłam mój pamiętnik do rąk. Wpisałam tam kawałek wiadomości z życia i położyłam się...usnęłam.
                                                             ~Oczami Nialla~
Wróciliśmy do domu o 14:22 sam się zdziwiłem co tak szybko, no ale cieszę się. Od razu poszłem do Patrycji. Otworzyła mi jej babcia i zaprosiła do środka. Ruszyłem schodami na górę, a tam znalazłem jej pokój...zapukałem, ale ona nic, postanowiłem wejść. Więc tak jak powiedziałem tak też zrobiłem. Otworzyłem drzwi, była tam, spała. Usiadłem na łóżko, a koło mnie leżał pamiętnik.? Wziąłem go do rąk. I otworzyłem na jakiejś stronie. Pisało tam tak:

"Codziennie budzę się, z nadzieją...
z nadzieją że w końcu będzie lepiej...
że w szkole polubią mnie....
przestaną brać mnie za kujonkę,
przestaną mnie przezywać...
ale też mam nadzieje że...
jeżeli nie mam przyjaciół,
to może rodziców.?
Tego też nie mam....
codziennie do późna w pracy,
ja siedzę sama,
a jak wracają.?
Od razu kładą się spać...
mimo że ja czekam na nich do późna...
ich to nie obchodzi...
tak po prostu mnie olewają...
dlaczego ja.?! Co ja zrobiłam.?!
Dlaczego to ja mam takie życie.?
Moje życie to prawdziwy
cmentarz pogrzebanych nadziei..."

                            ~Oczami Patrycji~

Poczułam jak łóżko się ugina, otworzyłam oczy i zobaczyłam Nialla, trzymał mój pamiętnik i czytał...był taki wczytany że nawet nie zauważył że ja nie śpię, a gdy skończył powiedziałam:

-Ciekawe co.? 

-Przestraszyłaś mnie -powiedział. 

-Tak to jest, jak się czyta czyjeś pamiętniki. 

-Przepraszam, ja nie chciałem, po prostu nie wiedziałem co to. Przepraszam. -posmutniał. 

-Nie szkodzi. Nie jestem zła. Przed przyjacielem nic nie mam do ukrycia. Czytaj jak chcesz. 

-To straszne. 

-Co.? -zdziwiłam się. 

-Taki życie, bez przyjaciół bez rodziców. 

-A no tak..-nic nie powiedział tylko mnie przytulił. Tego było mi trzeba. Przyjaciela. Przyjaciel wie czego potrzebujesz, wie że nie ma nic mówić. Tak jest dobrze.
-Patrycja- usłyszałam głos babci z dołu.
-Przepraszam. -powiedziałam do Nialla i zeszłam na dół.
-Słucham.? -zwróciłam się do babci.
-Pójdziesz mi do sklepu.?
-Jasne.
-To ja zrobię i dam ci listę, zejdź zaraz.
-Okej. -powiedziała i pobiegłam na górę.
-Idziemy do sklepu. -rzekłam do Nialla
-No dobrze. -odpowiedział i zeszliśmy na dół. Babcia dała mi listę zakupów i pieniądze. Razem opuściliśmy dom. Był już wieczór, więc nie było za jasno, no ale nie przeszkadzało mi to.
Udaliśmy się do pierwszego lepszego sklepu. Szybko zrobiliśmy zakupy i już nas nie było. Poszliśmy inną drogą, ponieważ Niall chciał wejść do sklepu w którym mają najlepsze żelki, a był to sklep przy torach. A ja nie lubię torów więc zostałam na ławeczce, a Niall ruszył na drugą stronę torów. Zadzwoniłam do niego:
-Już tęsknisz.?
-Chciałam tylko powiedzieć żebyś uważał.
-Spokojnie.
Nim się obejrzałam już tam był, lecz coś mu przeszkodziło...Coo.? Właśnie nadjechał pociąg. Jechał z prędkością światła, a ja straciłam Nialla w oczu. Usłyszałam tylko jeszcze jego krzyk w słuchawce. Łzy momentalnie zaczęły mi spływać po policzkach. Ręce mi opadły a telefon wypadł z rąk.
Pociąg przejechał...
Zobaczyłam goo...
--------------------------------------
Jeny noo...nie mogłam się powstrzymać żeby nie dodać, muszę sobie jakieś zajęcie znaleźć, wtedy nie będę tak często pisać. :P
Przykro mi że było tyle wejść, a tylko jeden kom ;cc Mam nadzieję że teraz będzie więcej. ;cc